Tell Your Story

“Jullie gaan je eigen boek schrijven. Hoe vet is dat???” zeg ik enthousiast. 

De jongeren kijken me aan, ze zijn er nog niet zo van overtuigd dat dit 'vet' is. Maar openminded als ze zijn, stappen ze met mij ook dit avontuur in. 

Journalist en schrijver Marcel Rözer begeleidt onze jongeren in het proces dat zal eindigen in de feestelijke uitreiking van een zelfgeschreven boek, met eigen ontworpen cover, gedrukt en al. Er is meteen een leuke klik tussen de groep en Marcel. Door zijn nieuwsgierigheid, humor, vragen en ook eerlijkheid gaan we gelijk de diepte in en al snel is hij onderdeel van het geheel. Tof! Tijd voor de eerste schrijfopdracht. "Aan de keukentafel zitten..." en ga maar eens 10 minuutjes schrijven. Iedereen zoekt een plekje op om even ongestoord te kunnen schrijven. Na 15 minuten zitten we weer in de kring en lezen wat jongeren hun stukje voor. 

Stukje 1 is prachtig. Ik krijg een brok in mijn keel. Zo eerlijk beschreven, uit het leven gegrepen van dit mooie jonge mens. Het is geschreven in de derde persoon enkelvoud, dat geeft een mooie kijk op de situatie en wat er gebeurt. 

Er zit een persoonlijke worsteling onder die niet concreet wordt benoemd, maar je voelt hem. Het raakt. 

Tell me more!

De volgende begint met heel hard te roepen ‘Nou, de lat ligt nu wel heel erg hoog. Ik kan echt niet zo goed schrijven hoor. Ik heb geloof ik ook de opdracht helemaal verkeerd begrepen want ik heb iets heel anders. En het is dus echt helemaal niet goed.’ En het stuk wordt voorgelezen. En wederom: prachtig! 

Deze jongere heeft een alledaags tafereel gekozen en beschrijft dit op poëtische wijze: ‘de avond valt als een donkere sluier over de kamer’. 

Er is een hond die onder de eettafel op de schoenen van een gezinslid aan het kauwen is. Je hebt gelijk beeld erbij. Prachtig toch?!! Poëtisch én met humor. De heel gewone scène eindigt dan ook nog met een cliffhanger: de stoppen liggen eruit. Ik ben nieuwsgierig: hoe komt dat, wat komt er nog meer? Tell me more!

Het volgende verhaal is het verhaal van een liefdevol gezin dat gezellig aan tafel zit te eten, beetje druk, beetje chaos, heel alledaags, en het is alsof je er echt bij bent. 

Er zijn ook veel kleine details aanwezig door de woordkeus, de tussenzinnetjes die iets weggeven van de personen en hun gewoontes. En ook van de liefde tussen de ouders in het gezin. 

Zoals dat iedereen aan tafel een glaasje water bij het eten drinkt, papa zet de glazen op tafel, maar 1 te weinig want mama drinkt nooit water bij het eten. Verderop hebben de ouders een onderonsje en moeten ze lachen. Je merkt dat ze elkaar goed kennen, en je voelt de liefde tussen hen. De schrijver reflecteert ook, broertjes die nu rustig aan tafel eten en dat ging vroeger wel anders. Tell me more!